Wij hebben op werk flexplekken. Op vrijdag is het altijd drama want iedereen is op kantoor dus je zoekt je suf naar een ergonomisch verantwoorde werkplek. Na struinen over afdelingen en verdiepingen kwam ik uiteindelijk te zitten naast iemand van HR. Oeh interessant! Al snel ging het over ‘ Vitality’, balans etc. Vol passie, aan beide zijden.
Ik werk in de advisering. Altijd rennen of stil staan. Er is ofwel te veel werk en dan is het stress. Of er is niet genoeg werk en dan moet je met de grootste noodzaak de offertes verkocht krijgen: ook stress. Meestal heb je meerdere bazen die elkaars bestaan lijken te vergeten. Dus iedereen doet een beroep op dat stapje extra, het stukje werk dat je niet verkocht hebt, niet in dat verkooptraject waar we vooral tot de bodem van de bodemprijs moesten gaan. En ga je weer eens klant- of baasvriendelijk over de grens die je had afgesproken dan hoor je niet altijd een “doe maar niet”. Grenzen bewaken, nee sorry: grenzen bepalen en stellen (dat moet eerst) en daarna grenzen bewaken, dag in dag uit, is skill nummer 1 in consulting, wat mij betreft. Als ik de uitdaging ter discussie breng zie ik altijd een plaatje voor me van douaniers. Helaas zijn ze nodig, met geweer en al.
Ik ben er niet zo goed in. Niet in het bepalen van grenzen, niet in het stellen (denk ik) en ook niet in het bewaken. Ik vind het al heel wat dat ik na jaren zo ver ben dat ik weet dat het bepalen en het stellen van grenzen minstens zo belangrijk is als het bewaken ervan.
Dus ik heb ervaren hoe het is om te vaak te ver over mijn grenzen te gaan met alle ‘work-life balans’ problemen als gevolg. Na het herstellen, of het weer opkrabbelen is een betere uitdrukking, ben ik daarom vrij actief geworden binnen mijn afdeling op het onderwerp ‘work-life balance’, of ‘Vitality’ zoals het tegenwoordig moet heten. Potatoes, potatoes – hoe zorg je ervoor dat je je zelf niet ongelukkig stressed? Ik leid nu een klein groepje binnen de afdeling waarmee we issues aan de kaak stellen en we werken aan mogelijke oplossingen. D.w.z. als we tijd hebben, zonder stress, werken we eraan. Dat is dus niet zo vaak…
De HR dame vertelde over haar ervaring. Ze zei dat veel mensen de fout maken, als het druk is op werk, om dan te bezuinigen op zaken als ‘vrienden en familie (social)’ en ‘sport’. Ze zei: die moeten juist óók toenemen. Ik dacht ja… interessant… Qua balans snap ik het. Maar toen ging ze het tekenen, op het whiteboard. En toen klopte het niet meer… Dat balkje, wat daar zo ongeremd de hoogte in groeit, is wel eindig. Als je op één dag of in één week meer tijd besteedt aan zowel werk, als vrienden, als sport, dan moet er ook iets zijn waar je minder tijd aan besteedt. (Want.. w i s k u n d e… )
Maar nee, daar was ze het niet mee eens. Niet mee eens? Niet eens met wiskunde? Werken HR mensen in een ander sterrenstelsel? Het was natuurlijk allemaal goed bedoeld van haar zijde. Misschien bedoelde ze niet dat je meer ‘tijd’ moest besteden aan sport en sociaal, maar meer ‘energie’? of zoiets? Huh? Maar… wet van behoud van energie?
Ik probeerde uit te leggen dat mijn afdeling met name bestaat uit Beta-mensen. Beta mensen kan je niet een advies geven dat wiskundig of natuurkundig niet optelt. Daar krijgen ze jeuk van en dan nemen ze je goed bedoelde adviezen niet meer serieus. Dus we begonnen gezamenlijk aan een iteratie slag. Hoe zat het dan wel? Ging de tijd misschien af van andere zaken? Zoals televisie kijken? Of op je telefoon een beetje Facebooken?
Ik noem dit standby-activiteiten. Als ik televisie kijk, ga ik op ‘stand-by’. Ik ben er wel, maar ik ben er niet, niet echt. Ik word er niet moe van, ik word er niet uitgerust van, het is een soort: “ik ben er even niet”-tijd. Ik merk wel dat het FB-en of TV-en een soort jeuk krabt. De jeuk van: is-er-misschien-nog-iets-interessants-wat-ik-niet-mag-missen? Maar het is net als een echte muggenbult, hoeveel je ook krabt, hij blijft jeuken. Kansloze tijdsbesteding. Dus ja, ok… laten we zeggen dat er nog iets te winnen valt bij mensen qua tijd en energie. Door minder te FB-en en te TV-en blijft meer tijd over voor werk, sociaal en sport.
Hoeveel tijd dan? Vroeg ik natuurlijk weer als beta. Weer zo’n moeilijke vraag. “Doet dat er toe?” Ja, natuurlijk. Meten is weten.
Mijn smartphone vertelt mij dat ik de afgelopen week plusminus 3 uur besteed heb aan social networking. Ik gok dat dat whatsappen, FB-en en Instagrammen is. Zijn dat standby-activiteiten? Nouja nee, misschien, een beetje. Laten we even aannemen van wel, en laten we ook even aannemen dat ik deze week gemiddeld: 6*2 uur TV gekeken heb. Dat is 12 + 3 = 15 uur standby-tijd om te ruilen voor ongeveer:
6 uur werk | 5 uur social | 4 uur sport
Of die verdeling op deze manier recht doet aan de benodigde balans is even een aanname. Hoe dan ook, dat maakt dat mijn werkweek (32 uur) tot maximaal 32 + 6 = 38 uur kan worden opgerekt. Toch? Heb ik dan nu eindelijk een maximum bepaald? Een heilige grens waar we met elkaar eens en voor altijd afspraken over kunnen maken? Zodat ik niet meer dagelijks dat douanepersoneel in hoef te zetten om te voorkomen dat iedereen weer over (onzichtbare) grenzen gaat? 38 uur kan ik verwerken in planningen en forecasts. 6 van de 32 is een marge van 19%. Dan kunnen we daar dat extra stapje in plannen. Niet om het als nieuwe normaal te maken, ik krijg uiteindelijk nog steeds betaalt voor 32 uur, maar gewoon als maximale uitwijk. Als een vluchtstrook op de snelweg.
Tenzij… wat nou als we zaken gaan combineren? Wat nou als ik mijn vrienden voor mijn collega’s inruil en deals ga sluiten op de golfbaan, mijn dan dus nieuwe hobby? Bam! 15 uur extra! Kan ik zomaar opeens 47 uur per week aan mijn werk besteden, probleemloos. Zoek ik ook nog een partner op werk, en ook mijn liefdesleven is opeens een stuk efficiënter.
Ik zag mevrouw van HR een beetje twijfelen over deze wending… Voelde niet zo lekker gok ik. Misschien moeten we toch maar gewoon even genoegen nemen met die 38 uur, als bovengrens. Zie die extra 6 uur als de lengte van het niemandsland tussen Noord- en Zuid-Korea, of de DMZ – in netwerktaal. Je bent over de grens, dat is zeker, maar je bent nog niet noodzakelijk ín Noord-Korea. Kan zijn dat je per ongeluk op een landmijn trapt… dus ga in dit gebied niet onnodig rondbanjeren. 38 uur is een uitzondering, geen regel. Beetje zoals dat je op de vluchtstrook ook niet te vaak wilt rijden, laat staan met 120km/uur, één foutje en je zit in de vangrails.
Dus: 32 is de normaal en 38 uur is de nieuwe maximale werkweek (24 de minimum voordat je vakantie uren gaat schrijven), onder de voorwaarde dat ik al mijn standby tijd opgeef. En even los van het vraagstuk hoe we de beloning regelen voor die 19% extra of minder geleverd werk als dat niet gecompenseerd.