Een goede vriendin van mij, laten we d’r Sonja noemen, heeft een tijdje een soort thuis-restaurant gehad, alleen voor vrienden. Je kreeg een email met inzicht in wat de pot zou schaffen, je gaf jezelf op, betaalde 2 of 3 euro, at gezellig samen met diegenen die er die avond ook waren en werd dan vriendelijk gevraagd rond 21 uur ongeveer weer te vertrekken. Sonja wilde graag koken, haar vrienden wilden graag eten. Super concept.
Op een avond was er ook toetje: boerenyoghurt met vruchten op de bodem. Ik weet niet of je ze (nog) kent, maar het waren grote emmers met dikke yoghurt en op de bodem een laag rode vruchten. Het was dikke yoghurt dus het mengde niet zomaar. Je kon in principe prima eerste alle yoghurt opeten en pas als je daar doorheen was, de vruchten. Of je kon proberen een schep te nemen van onder naar boven, verticaal steken, zodat je een hap zou hebben met zowel yoghurt als vruchten.
Ik ben een toetjesmens, dus die emmer had ik allang in de gaten en ik zat ook al te broeden op hoe ik die vruchten op de bodem ging bemachtigen. Iemand dacht even iedereen een plezier te doen. Hij pakte een lepel, stak hem tot aan de bodem in de pot en ging flink roeren.
“NEEEE” schreeuwde Sonja uit. Ze was helemaal verbolgen, “hoe kan je dat nou doen!?!?”. Zij was dus iemand die graag de zaken gescheiden hield, yoghurt scheiden van de vruchten. Dit was, zei ze, zodat je beiden kon blijven proeven. Dus dat je op je bordje zowel vruchten als yoghurt had, maar gescheiden. Op die manier kon je met het ene hapje yoghurt proeven, met het andere de rode vruchten. En dus niet continu alleen maar de gemengde roze brei. Weer wat culinairs geleerd.
Ik denk vaak aan die yoghurt de laatste tijd, maar dan als analogie voor de planeet aarde. Ik zat me laatst weer zorgen te maken om al dat plastic in de oceanen en overal. En dat we daarmee onze ‘natuur’ vernietigen. Ik had een app gevonden die je stimuleert om plastic en andere troep op straat op te ruimen; Litterati. Andermans troep trouwens. Alles wat je opruimt fotografeer je en label je (coca-cola blikje, pakje Marlboro, AH-verpakking van het één of ander, etc.). Door de labels is de organisatie vervolgens in staat om de gerelateerde bedrijven aan te spreken. Bijvoorbeeld omdat hun producten nummer 1 staan op de straattroeplijst. Interessant toch en hoopvol? Maar het is ook deprimerend. Want er komt geen einde aan. Als je eenmaal gaat focussen op de troep, dan zie je het o-v-e-r-a-l. En ik heb dus gewoon niet de tijd, noch een groot genoege vuilniszak bij me, om op mijn fiets onderweg naar werk, elke 20 meter te stoppen om andermans zooi op te ruimen. Ik begrijp dat niet iedereen die app heeft en mee helpt andermans troep op te ruimen. Maar er zijn dus ook ongelooflijk veel mensen die gewoon troep toevoegen! Irriteert me mateloos. Zijn die mensen van de planeet Mars ofzo? Hebben ze een andere planeet waardoor troep maken op deze niet hun probleem is? Hebben ze geen kinderen of kennen ze geen kinderen die nog een planeet nodig hebben voor hun toekomst of willen ze nooit kinderen? Snap ik echt niks van.
Terug naar het plastic ‘probleem’, aangezien ik zo moedeloos word van proberen de boel op te ruimen, cq zaken op te lossen. Hoe zit dat nou precies met plastic?
Plastic is gemaakt van olie. Olie zit diep in de aarde. Althans, het zát diep in de aarde, totdat we het begonnen op te graven. Het is daar gevormd, ooit, miljoenen jaren geleden, zonder dat daar mensen aan te pas kwamen. Als ik het goed begrijp: Dikke lagen dood plankton op de zeebodem, daar overheen een ondoorlatende laag rotsen en klei. Onder hoge druk en met een heleboel tijd verandert het plankton dan in aardolie. Oftewel, plankton is puur natuur… plankton maakt olie… olie maakt plastic ergo plastic is van puur natuur… dus waarom is plastic in het ‘milieu’ dan zo’n probleem?
Als we de yoghurt er weer bij halen… er zijn dus zieltjes die dood gaan als ze olie of plastic binnen krijgen. Vogels, maar ook gewoon mensen als ze niet opletten. Dus die zieltjes hebben een scheiding nodig tussen de olie en de ‘nieuwe natuur’ (de bovenlaag van de aarde) zodat ze alleen ‘natuurlijke’ zaken eten. Vissen en vogels die kunnen niet zo goed onderscheid maken tussen plastic en echt eten. Mensen wel, maar mensen kunnen weer geen onderscheid maken tussen vissen met plastic in de maag en vissen zonder. Sterker nog, de plastic deeltjes zijn ondertussen zo klein, dat ook wij mensen ze niet meer gemakkelijk uit ons eten, onze lucht en ons leven kunnen weren. Met andere woorden, we hebben dus, net als de boerenyoghurt, een lepel diep in die aarde gestoken en zijn gaan roeren. Nu is alles één grote brei aan het worden, terwijl die brei helemaal niet gezond is om in te leven… Althans, dat moet nog uitgezocht worden.
Ik word heel moedeloos van personen die klimaatverandering niet serieus nemen, of die denken in termen van: het komt vanzelf wel goed (zij van mij vast ook). ‘Het klimaat herstelt zichzelf wel’. Ja, ok, vast. Maar weet je wel hoe lang dat duurt?!?! Misschien denken ze dat de impact iets is in de trant van een atoombom. De schade van een atoombom herstelt inderdaad in een decennia of twee? Geen idee drie? Dertig? Hoe lang voordat Tsjernobyl weer bewoonbaar is?
Vooral als de klimaat-ontkenner een hoop geld heeft irriteert ‘ie me mateloos. Wedden dat Donald Trump, als rijke vent, voor de zekerheid, ookal gelooft ‘ie niet in klimaatverandering… wel alvast ergens een bunker ofzo heeft laten bouwen. Zodat IF the shit does hit the fan, hij geen direct probleem heeft.
Een paar maanden terug las ik over de vroege jaren van de aarde. Dit wist ik dus niet, maar in het begin was er geen zuurstof op aarde!! Als wij als mensen een tijdmachine uitvinden en we gaan ‘ff’ een paar miljard jaartjes terug, dan kunnen we daar dus helemaal niet ademen!! De biologie van de mens, zoals ‘ie vandaag de dag is, is dus niet geschikt voor de aarde in al zijn mogelijke hoedanigheden. Die dampkring, die was er in het begin helemaal niet!! Eerst moesten micro-organismen op ieniemienie schaal zuurstof maken voor een heeeeeeele lange tijd, voordat er genoeg zuurstof was om langzaam aan een klein zuurstofdekentje te vormen over de aarde. Ik dacht altijd: ‘wat niet is, kan nog komen. Maar wat is gekomen, kan dus ook gewoon weer gaan!’. Oftewel, met al die troep die we ook de lucht in sturen, CO2, zitten we ook daar de boel te veranderen. We praten telkens over dat er teveel CO2 de lucht in gaat, maar betekent dat niet ook gewoon dat er dus minder zuurstof in de lucht is…?
Dan toch een beetje optimisme. Kunnen we de plastic niet terug stoppen? En dan weer een speciale laag erop? Kunnen we niet een soort grenzen creëren, leefbare zones en onleefbare zones? Bij voorkeur het model aanhouden wat we hadden, onleefbaar onder de grond, leefbaar boven. Net als de boerenyoghurt. Dan moeten we wel even de boel opruimen… alle plastic verzamelen. Het onder hoge druk de grond in pompen. Bij voorkeur op plaatsen waar we de boel eerder leeg hebben gehaald (Slochteren, Saoedie-Arabie, etc.).
Want ik maak me wat zorgen over de evolutie capaciteit van de mens. Zijn wij wel in staat om ons op korte termijn dusdanig te evolueren dat we in staat zijn om in de oliebrei te overleven? Iedereen maar bang voor AI en dat de mens straks half machine is. Misschien moeten we een soort schimmel of bacterie in onszelf cultiveren dat plastic af kan breken… Net als dat je mensen hebt die lactose tolerant zijn. Zouden we binnenkort de Homo Plasticus ontwikkelen?
One Reply to “Boerenyoghurt met vruchten en de planeet aarde”