Posted on

Gender wear

I went to the doctor the other week. My right foot, specifically my big toe, had been hurting and acting weird on and off for maybe a year. It didn’t feel serious. My toe is a piece of my body that’s so far away from my hands and head, I can’t even touch it without bending my knee. But I had time, so I thought, get it checked. They made an echo and it showed something in the joint: wear.

Well this is ironic…

I didn’t understand what caused it. My doctor asked wether I had done any intensive sports. I didn’t. I’m otherwise in good health and only 42 years old. I didn’t understand until the next day when I went to the office. I have been off work for months, wearing nothing other than sneakers or easy boots. To the office I wore my high heels. Au… My big toe was pushing directly on to the part that hurt. It’s gender wear… I have wear on my joint from my ‘female’ footwear. WTF!

I read an article a few weeks ago, regarding expectations of women and what they wear at work. The article wasn’t about shoes, but in the comments somebody mentioned that they did think that women shouldn’t complain when asked to wear heels. Because it made women taller, which was convenient given that women are often shorter than men. ‘And you want to be able to look each other in the eye‘. Okay, I have an idea: why don’t we make men shorter? Let them bent their backs. It may cause back problems, but hey, so do high heels for women. I would think that women have built up some credit by now? Dear men, you’re up.

Of course I’m not serious. Ridiculous to ask or motivate people to injure themselves. Especially because in my opinion, the reason is bullshit. It’s not about eye contact. I’m 1.80m. I don’t need the length. High heels on women accentuate their tits and ass. And for some weird reason we have come to find that accentuation so normal, that we now call it ‘feminine’.

The ‘female’ Barbie. Let me guess, she wears a skirt and heels? If so, if ‘skirt and heels’ is our concept of ‘female’, than what is a Barbie without skirt and heels?

I don’t often wear skirts or dresses at work. They are very inconvenient. Let me share with you the drawbacks of skirts and dresses:

  • There are often no pockets. So where do you leave your phone or other intimate items you want to have with you at all times? (don’t say purse. A purse is not the same as a pocket. A purse is luggage. I don’t want to bring my luggage with me to every meeting or bathroom)
  • It’s not impossible, but it’s really inconvenient on a bicycle. Motivating me to take the car (not friendly for climate) or public transport (requiring me to walk more – remember the heels-problem?).
  • It’s cold in the winter. Panties help a little, but not enough.
  • A skirt or a dress limits you in your movements, particularly in the ways you can sit. You need to keep your legs together.
  • Panties suck 1. They break easily so you are required to watch all remotely sharp objects or even velcro coming near your legs at all times. I don’t have time for all this hassle. And by the way, why do desks at the office have a bunch of sharp metal objects and/or velcro tie wraps under it breaking my panties every time I cross my legs? Can we please start designing the bottom of a desk leg-friendly?
  • Panties suck 2. Because they break so easily you need to bring nailpolish with you or an extra pair, just in case. More luggage and stuff I may forget.
  • Panties suck 3. They don’t breath because they are made of nylon (plastic). So you sweat more.
  • Panties suck 4. Because they are made of nylon, if they break, or even if you wash them, you create plastic (micro)waste.
  • Panties suck 5. Because they break so easily, you need a lot of them and they cost money.

I’m a pragmatic person, so I don’t wear skirts often. But when I do wear a skirt I get more compliments, some of them literally that I look ‘beautifully feminine‘. Strange. Born as a woman, I did not come out of the womb wearing a skirt (or heels for that matter). I was born with legs and flat feet. All women are… So why is it feminine? Is it just culture? If so, why do we live in a culture where looking ‘feminine’ requires way more of women (time in front of the mirror and in the bathroom (putting make up on and off, shaving legs), way more money (make up, panties), inconvenience (panty, no pockets, no cycling, limited sitting) and even physical pain and wear), than it requires of men to look masculine?

If so than I want a new culture. I want a culture where we compliment women on looking feminine or just beautiful when they wear pants, low shoes and no make up. Because that’s what a real woman looks like, without all the extra effort, and it should be good enough. I’m not saying we should ban skirts or condemn women who wear high heels. But maybe that outfit is the female equivalent of macho. Maybe call it mucha. That way we can have a bit more diversity in the spectrum and we can give women who treat their feet friendly, or who have a need for a pocket, warm legs and ease of movement, just as much chance at a compliment on beauty or looking ‘female’ as someone in mucha gender wear.

Posted on

Mijn laatste keer ‘normaal’, blijkbaar

Soms zie je het al mijlenver aankomen, soms komt het onverwachts. Soms ben je degene die het uitmaakt. Maar vaak is het toch lastig om op het moment van de laatste zoen, de laatste keer seks, de laatste keer vakantie of wat dan ook, het te weten; dat dit de laatste keer is. Dat wil je denk ik ook niet. Die laatste keer ga je dan achteraf duiden als “blijkbaar de laatste”. Ik had ooit een vriendje die nadat we het uit hadden gemaakt nog één keer wilde zoenen. Blijkbaar wilde hij een andere ‘laatste keer’. Met tegenzin deed ik het. Het was waardeloos, ongemakkelijk en gewoon ‘wrong’.

Dat laatste keer-gevoel heb ik nu ook, maar dan m.b.t. Consumeren 0.1. Die term bestaat volgens mij niet, maar wat ik ermee bedoel is het consumeren zoals ik dat altijd gedaan heb, afwegend: wat kost het aan geld versus wat biedt het (aan gemak, functie, etc.). Ik moet deze week naar Wapenveld, ergens bij Zwolle.

  • Ik kan met OV: kost geld, duurt een uur langer, maar biedt me ook 3 uur leestijd.
  • Of ik kan met de auto: is gratis (lease-auto), duurt korter, is makkelijker qua bagage maar is 2 uur waardeloze tijd want ik vind autorijden saai… alhoewel ik kan wellicht mensen bellen, muziek luisteren of gewoon mijmeren…

Dus… auto. Lekker vertrouwd. Consumeren 0.2 is dat ik voortaan ook meeneem in hoeverre die auto-rit mijn CO2 uitstoot vergroot t.o.v. de trein… Mijn auto doet namelijk 119 gram CO/km. De afstand is 300km heen en terug, dus 35,7kg CO2. (https://www.kentekencheck.nu/co2-uitstoot-auto/). Als ik dan doorreken wat een gemiddelde aardbewoner per week mag besteden (zelf bedacht wat een koers kan zijn en dus een budget), dan heb ik met dat ritje in één keer 1/3 van mijn week budget er doorheen gejaagd. En dan heb ik nog niet gegeten, gedouched, mijn huis verwarmd, etc.

Consumeren 0.2 is dus dat ik bij alles bewust ben van mijn eigen CO2 uitstoot en dat ik binnen een budget blijf. Dat ik voortaan een financieel én een CO2 budget heb. Dat ik bij alles ook overweeg: wat doet het met het klimaat? En dat is vermoeiend!

Vandaag met de auto, dan de komende weken met de trein, bijvoorbeeld. Mijn idee is om een budget te stellen waarbij ik niet meer uitstoot dan de gemiddelde aardbewoner. Ik hanteer dan een budgetkoers die erop mikt om binnen ongeveer 20 jaar op CO2 neutraal te zitten.

Dat is consumeren 0.2. En met de geboorte van 0.2 heb ik het onvermijdelijk uit gemaakt met 0.1 en heb ik opeens allemaal laatste-keertjes gemaakt… auuu!!!!

Vorig jaar heb ik dus mijn laatste stedentrip-vliegtrip gemaakt, voor een romantisch weekend. Ik wist het, of ik dacht het, dat het de laatste keer was. Sterker nog, ik dacht eigenlijk dat ik mijn laatste keer al had gehad, maar ik zwichtte, voor de liefde. Choose your battles… Het voelde heel dubbel. Ik wilde het niet en ik wilde het wel. Ik kon het al niet meer niet voelen (vliegschaamte) en ik kon het voor mijn gevoel niet maken om niet te gaan (relatie perikelen). In mijn hoofd hele discussies. Het is níet alleen maar een dijkje bouwen in Nederland. Ik ben wél verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag. Ik ga het wél erg vinden als miljoenen mensen, elders, lijden aan hongersnood door mislukte oogsten. Ik ga het wél erg vinden om dat te moeten uitleggen aan kinderen. Ik ga het wél ‘vervelend’ en zorgwekkend vinden als die miljoenen mensen allemaal boos? naar dat stukje aarde komen waar ik woon met o.a. mijn nichtjes en neefje, omdat het hier nog wel bewoonbaar is, met onze mooie dijken. Logisch… zou ik ook doen als mijn thuisland is veranderd in een woestijn en onbewoonbaar is geworden. Logisch toch…? In het vliegtuig smachtte ik naar gewetensvrij Consumeren 0.1.

Soms zwicht ik alsnog; pak ik toch de auto, en neem ik toch die koffie bij de Starbucks ook al ben ik mijn eigen beker vergeten. Op die momenten werkt mijn logica ff niet. Kan ik me even niet druk maken om de toekomst. Ik heb er zelf jaren over gedaan voordat ik zonder internal struggle braaf dagelijks mijn tanden poetste, voor de toekomst van mijn gebit. Zo heb ik ook nog steeds niet de discipline om elke week te sporten, ondanks dat ik het echt wel geloof, dat dat beter is. Ik moet denken aan hoe je kinderen probeert uit te leggen dat ze niet nóg een snoepje mogen, of bij een hond. Hoe doe je dat bij volwassenen? “De CO2 is op… echt waar het is op… nee kijk maar in dat rapport daar van die expert, het is op.. Opperdepop…”. Kind: “ja maar dan koop je toch gewoon nieuw snoep? Mama heeft zoveel geld”. Ouder: “Maar dat geld is nodig voor andere dingen, dat jij later kan studeren enzo en dat jouw kindjes straks ook snoep hebben”. Kind: “jamaar dan ga ik toch gewoon niet studeren? Ahhhhh, mag ik nog een autoritje :-).”

Ik blijf het moeilijk vinden. Ik geloof in de vooruitgang en de waarde van de wetenschap. Ik ben dol op wetenschap; ik ben een wannabe-allesweter. Ik geloof in de goede intentie van wetenschappers. Ik kan het zelf niet, bewijzen of ontkrachten dat de aarde door ons toedoen opwarmt. Maar het klinkt logisch. Ik ben sowieso vóór zuinigheid. Want zelfs als we de aarde niet opwarmen met het verbranden van al die fossiele brandstoffen, dan is het nog steeds lullig dat we het allemaal opmaken terwijl er nog allemaal generaties na ons komen. Maar toch… ik heb er moeite mee om te veranderen. Om het te accepteren. Het is net als mijn recent verbroken relatie. Het werkte niet. Ik zag de toekomst niet meer. Maar ik hield en hou nog net zo veel van hem. Ik mis hem vreselijk. Ik heb géén zin in iemand anders. Maar terug kan ik ook niet… Het is uit. Het is echt uit.

Misschien moeten we een moment van algemene rouw instellen. Hoe neem je afscheid van een levensstijl die, ondanks dat er genoeg commentaar is op pensioen, zorg, klantenservice etc. toch ook wel heel vertrouwd is en minder eng is dan dat onbekende 0.2. Bovendien gaat 0.2 ook niks doen aan al die pensioen- en zorgproblemen. Onbewust was je al je hele leven lang uit aan het kijken naar een bepaald leventje, een visie op de toekomst. Met vliegende auto’s, slimme koelkasten, een gelukkig gezin, een huisje boompje beestje en met elke dag vlees (net als nu), en mooie vakanties naar verre landen en een vette auto voor de deur. Dat gaat hem dus niet worden. Hoeveel bucketlijsten gaan er stuk met Consumeren 0.2? Misschien zijn mensen het eigenlijk al aan het doen; rouwen om het verlies van Consumeren 0.1. Rouwen door nu semi-bewust die laatste vliegreis naar Griekenland te boeken, die ene biefstuk, die laatste BMW… Sterker nog, hoe harder er geroepen wordt dat we toch allemaal kapot gaan, des te meer ik denk: let’s go out with a bang.
De 5 fasen van rouw: ontkenning, boosheid, gevecht aangaan, depressie, aanvaarding. Waar zitten we?

Ik vond het maar overdreven, hoe mijn ex destijds miepte over dat zelfs de wc-rol bij het papierafval moest, OMG. Ik vond het initieel best vervelend dat ik voortaan zo vaak na moest denken hoe zaken weg te gooien en of ik wel of niet de auto moest pakken en dan lekker sjezen. Soms gooide ik lekker toch die wc-rol bij het restafval, stiekem, rebels.

Ondertussen, en nu het uit is, heb ik er eerlijk gezegd meer lol in, als een soort challenge… Ik heb mijn wc-rolletjes bewaard om er iets van te knutselen… Ik ben continu verbeteringen en besparingen aan het bedenken. En sommige besparingen zijn gewoon zeer goed voor de portemonnee of gewoon bijzonder qua ervaring! Ik ben ondertussen nog erger dan mijn ex!! Zo viel het me tijdens het douchen op dat ik eerst 5 liter koud water door het putje liet lopen voordat ik de warme straal op mij kon richten. Het was zomer… ik ben koud gaan douchen. Althans de start van de douche. Het had wel wat. Je begint koud en dan na x minuten wordt ‘ie als een groot kadootje lekker warm, mmmmmm :-). Als een soort camping attractie. Ik voelde me meer ‘alive’ door die afwisseling en het koude water. Toen werd het September… Nu vang ik dat koude ‘aanloopwater’ op in een lege wasmiddel fles en gebruik ik het voor het toilet. Het vraagt allemaal een beetje knutselen en creativiteit en het zet misschien nauwelijks zoden aan de dijk. Maar het voelt ook wel ‘inventief’ en vernieuwend… Ik heb iets nieuws… gratis toiletwater 😀

Mijn relatie met mijn voormalige leefstijl, 0.1, is dus uit. De laatste vliegreis was naar Wenen, ik at er de beste taart ooit (Scheiterhaufen) en het was een heel fijn romantisch weekend. Hopelijk vind ik ooit het recept op internet of neem ik de trein, want ik ontdekte laatst dat er weer een redelijke treinverbinding komt naar Wenen. De laatste biefstuk kan ik me niet eens herinneren, no problem, want eerlijk gezegd vond ik het nooit zo lekker en ben ik blij dat ik niet meer elke dag vlees hóéf te eten. Met de auto naar één bestemming vind ik te simpel, ik probeer nu zoveel mogelijk te combineren, als een spel. Ik ga naar locatie A en combineer dit met…? Ik probeer van elk ritje een rondje te maken. Ik pak vaker de fiets; goed voor mijn conditie en ik voel me er wat jonger door. Zoals vroeger, toen ik nog arm was en het leven voor me open lag, vanaf mijn gammele opoe-fiets. Een nieuw meubelstuk? Ik vond van de week gewoon bruikbaar sloophout bij de buren die aan het verbouwen zijn. Zij minder afvalkosten, ik minder aankoopkosten en straks een heel uniek ontwerp, meer houtbewerkingskunsten en eindeloze trots. Kleding, ik heb eigenlijk al een hele kast vol… Creatief met combineren, verstellen en accessoires. En ja, ik kijk uit naar de Gucci-verstel service zodra ze op het idee komen om met Gucci-geschoolde mensen een H&M jas om weten te toveren tot een fashion statement. En de ruilparties, waar ik met vriendinnen niet meer samen ga shoppen, maar samen ga swappen. Eerlijk gezegd shopte ik al jaren niet meer samen, dus misschien is dit wel een verbetering van mijn sociale leven?

Maar even serieus. Ik mis Consumeren 0.1 heus wel én ik geloof dat we het zoveel mogelijk leuk moeten en kunnen maken. Laten we ons verheugen op alles wat we gaan ontdekken met onze nieuwe liefde 0.2. Oftewel:

Consumeren 0.1 is dood, lange leve Consumeren 0.2!!

Posted on

Wat schuift het?

Voor niks gaat de zon op. Van jongs af aan hoorde ik deze uitdrukking; heel bekend, heel vertrouwd. Zonder nadenken dacht ik: iets met zon, dus leuk. Zon is altijd goed, toch? Na regen komt zonneschijn, ook een positieve uitdrukking. ¯\_(ツ)_/¯

Nadat ik oud genoeg was om te begrijpen dat het niet over de zon zelf ging, dat er zoiets bestond als ‘cryptisch’, dacht ik jarenlang dat het over nutteloosheid ging. Er was iets ‘voor niks’. Zo van: vandaag had ik in bed kunnen blijven liggen; ‘voor niks’ ging de zon op. Ik paste dat dan ook zo toe in gesprekken. Niemand corrigeerde me. Was ik misschien niet de enige voor wie deze uitspraak gewoon net even te cryptisch was? Luisteren mensen eigenlijk überhaupt wel naar me als ik iets zeg? Tot ik eindelijk oud en wijs genoeg was om het op te zoeken en voortaan correct toe te passen. (voor niks gaat de zon op: dus dat niks gratis is…). Ik was misschien al ergens achterin de twintig! ?.

Initieel gebruikte ik hem sporadisch. Maar de laatste jaren gebruik ik hem continu, tevergeefs! Althans zo lijkt het. Want er komt nauwelijks respons. Net als al die keren dat ik het gebruikte om te zeggen dat ik voor niks mijn bed uit was gekomen, komt er nu ook niks als ik “voor niks gaat de zon op” zeg, oftewel dingen kunnen niet zomaar gratis zijn. Het gaat er maar niet in.

Op werk denken klanten dat ik toch wel gewoon ‘even’ de extra vergaderingen bij kan wonen. Voor een uurtje hoef ik toch niet te betalen? In de politiek en op straat denken mensen dat ze toch niet écht hoeven te betalen voor klimaatverandering? En in de fashion denken shoppers dat die bikini blijkbaar écht maar £1 hoeft te kosten?

Waar is de logica gebleven? Ik werk in de dienstverlening. Als de klant niet betaalt voor dit uur, wie dan wel? Dan schuift het toch door naar kosten voor de werkgever? Of, als de werkgever niet betaalt (voor mijn overwerk, wat dit is), dan betaal ik toch persoonlijk met mijn vrije tijd?

Bottom line. Natuurlijk is er altijd iemand, aan het einde van de schuiverij, die betaalt. Gratis bestaat niet. Het is werk… Het is misschien geen vervelend werk. Maar het is niet mijn hobby. Het is niet wat ik, of iemand, in zijn vrije tijd doet (voor zover ik weet). Vertel me dat we voortaan 7 uur per dag werken voor hetzelfde geld en we gaan allemaal een uur eerder naar huis, gok ik. Vertel die zwaar onderbetaalde fabrieksarbeiders, die bikini’s in elkaar naaien, dat ze voor het zelfde geld vandaag iets anders mogen doen en ik zweer je dat ze wat beters te doen hebben met hun tijd. Dat er altijd een rekening is, dat hoef ik toch niet uit te leggen? Of toch wel?

Wij Nederlanders, of wij Westerlingen, of wij mensen, wij schuiven. We schuiven alles wat we kunnen naar achteren, naar voren naar de zijkant, wherever. We schuiven graag alles, waar het maar kan, van ons stoepje af, onder het tapijt. We schuiven de milieuproblemen naar een toekomst waar wij zelf niet meer bij zijn (maar onze kinderen wel). We schuiven onze geldtekorten naar een lening in een verre toekomst, leunend op een hypotheekrente aftrek zodat het voor ons nu geen probleem is (maar straks wel voor onze kinderen). We schuiven onze afval- en milieuproblemen naar verre landen en oorden, die we niet kennen, waar we geen gevoel bij hebben, waar niemand woont die we kennen. Wij bouwen wel een dijk. Niet ons probleem. We schuiven alles naar de ver-van-ons-bed-show.

Nou-en dat de aarde een paar graden opwarmt. In Nederland kan het best een paar graden warmer, lekker. En onze dijken kunnen we best een paar meter hoger bouwen. Wij kunnen dat wel betalen. Dat het ook twee of meer graden warmer wordt op plaatsen waar het al 40 graden is, waar geen geld is voor airco, waar geen middelen zijn om dan nog voedsel te verbouwen, waar je dan dus gewoon dood gaat: ver van ons bed. Dat het water ook stijgt op plekken waar mensen geen geld en expertise hebben om dijken te bouwen, waar mensen dus gaan verdrinken en met miljoenen een volksverhuizing nodig zullen hebben: ver van ons bed. Dat al die miljarden mensen straks als een vloedgolf naar die plaatsen toe gaan waar het nog wel leefbaar is (Nederland bijvoorbeeld) en waar dan niet wij maar onze kinderen wonen: ver van ons bed en dat zien we dan wel. Ver qua plaats, ver qua tijd, of nog beter: allebei.

Ok ok ok… het wordt misschien wel een show waar onze kinderen iets mee moeten. We snappen wel dat het ‘iets’ kost, maar zo lang we niet kunnen uitrekenen hoeveel precies doen we gewoon alsof het ‘niets’ kost of heeeeeeel weinig. Daar is dat gratis zonnetje weer. Je kan nu nog gratis CO2 de lucht in dumpen, dat dat ooit miljarden euro’s en levens gaat kosten, dat kunnen ze dan toch niet meer verhalen. Je kan nu nog goedkoop de zee vol met plastic gooien, o.a. door polyester bikini’s van één pond te kopen. Dat dat later leidt tot massa sterfte van de mensheid doordat alle vissen dood zijn gegaan, dat zal vast wel iets kosten, maar ook dat is een rekening die ze toch niet kunnen verhalen: doorschuiven. Gratis en goedkoop is normaal, net als dat vroeger slavernij lekker goedkope arbeid was. Daar dacht je ook niet teveel over na. Stel je voor dat daar ooit nog een rekening voor komt…

Ik zag laatst dat programma waarbij een bekende Nederlander zijn voorvaderen en -moeders uitpluist. Deze BN-er vond één van zijn voorvaders op een plantage in Suriname, als eigendom van iemand. Dat dus je voorouders, slechts enkele generaties terug, slaaf waren gemaakt. Mijn voorvader was een visser, waarschijnlijk. Ik denk dat dat anders voelt. Ik heb meteen geprobeerd die plantagehouder en zijn nazaten te vinden met een Google search. Want er zijn dan dus ook mensen wiens voorvaders slavenhandelaren en slaveneigenaars waren. Maar daar hoor je nooit iemand over, terwijl… wie weet heb ik persoonlijk ook geprofiteerd… Was over-over-grootvader wel visser? Moet je nagaan hoeveel geld je toen hebt bespaard aan arbeidsloon. Hier zit misschien wel de bron van jouw oma’s erfenis. Of beter gezegd, de bron van een oude lening, een oude schuld… “Hallo, mag deze nazaat van een slaaf nog even de achterstallige betalingen incasseren van de arbeid, inclusief rente?” Ik moet opeens denken aan dat fascinerende artikel in De Correspondent over de graftaks, dit werpt daar toch een ander licht op.

Mijn punt is: we rekenen ons rijk. Sterker nog, door dat geschuif rekenen we ons niet alleen rijk, we ‘maken’ ons ook daadwerkelijk welvarend door te leven op de pof. De huidige generatie leeft in weelde, terwijl de kinderen straks in de problemen zitten. Onze nazaten zijn nog te klein en machteloos om de rekenmachine te hanteren om tot het prijskaartje te komen. We hebben niet allemaal Greta als dochter.

Wat kost het eigenlijk? Als wij, maar ook de landbouw, straks geen vis meer kunnen eten? Als daardoor de voedselprijzen vertienvoudigen? Als je boodschappen straks niet €200 per maand zijn maar €2000? Wat kost het eigenlijk, als er straks miljarden klimaat-vluchtelingen Europa proberen te overspoelen? Je kan ze misschien nog een paar jaar buiten de deur houden met mega hekken, afweergeschut en ander zwaar materieel. Maar nadat Europa omsingeld is met een kerkhof van miljoenen vluchtelingen, moet er toch iets gaan stinken of breken? Al was het maar in de harten van de Europeanen.

En is dat, die €2000 per maand, dan misschien toch 10x duurder dan de kosten van het nu voorgestelde plan om de klimaat doelstellingen te realiseren?

Maar kleine stapjes. Laten we beginnen met stoppen. Stoppen met denken, doen en vragen dat alles maar goedkoop en gratis kan zijn. Dat alles maar door kan worden geschoven naar de toekomst, zonder consequenties voor minimaal je eigen kinderen. Niks is gratis. Ik ben deze week met de hand een bikini aan het maken. Natuurlijk, hij is complexer dan drie driehoekjes, maar er zit zo’n 24 uur werk in. Doe dat maal minimum uurloon, plus materiaal, en ik kom op meer dan €200. Hoezo een bikini voor £1?

En laten we stoppen met dat veel te cryptische voor-niks-gaat-de-zon-op gezegde. Ik pleit voor een 2.0 versie. Een paar grove eerste ideeën:

  • “Niks is gratis en alles kost iets”
  • niet “wat schuift het”, maar naar wie?
  • “Alleen de zonneschijn is gratis, niet het -paneel”
  • “De rekening is voor het kroost”
Moeder Eend met haar kroost in het kroos. | ZeelandNet Foto
bron: www.zeelandnet.nl
Posted on

Homo Plasticus

Plastic is overal tegenwoordig. Het zit in de zee, in de vissen, in je eten, in de lucht, in je poep. Zit het al in je bloed, in je ongeboren kind, in je hersenen en in je botten? En waarom? Omdat we zijn gaan roeren in de boerenyoghurt met vruchten…

De mens, Homo Sapiens, is niet gemaakt voor plastic integratie. Althans, destijds toen we evolueerden was er niet zoveel plastic, dus ik gok dat we niet zijn ontwikkeld en geëvolueerd om plastic-tolerant te zijn. Ik ben zelf een beetje lactose intolerant. Dat is al lastig genoeg. Maar ik gok dat ik enorm plastic intolerant ben. Net als waarschijnlijk de meesten van ons.

Maar wie weet ontstaan er straks plastic toleranten. Dan krijg je een tweedeling. Homo Plasticus en Homo Sapiens. De Homo Sapiens hebben een ‘natuurlijker milieu’ nodig dan de Homo Plasticus. Dat wil zeggen, een milieu dat geen plastic in zich heeft. In de ‘echte vrije natuur’, volgens de Van Dale zou ook de Homo Sapiens het moeilijk hebben. Onze spijsvertering, gebit en spierstelsel is ondertussen helemaal ingesteld op gekookt voedsel, te bereiken via auto of Über delivers.

Dus misschien moet ik niet alleen over de Homo Sapiens en de Homo Plasticus praten, maar aangezien de Homo Urbanus, of zoiets, nog niet zo heel bekend is (ook niet bij mij), laat ik het nog even bij Homo Sapiens.

Anyway, die Homo Sapiens heeft zuivere lucht, plastic vrij voedsel en natuurlijke materialen nodig in zijn lichaam om niet ziek te worden. De Homo Plasticus overleeft prima en aanzienlijk goedkoper, in de plastic.

Hmm, interessant. Dit doet me opeens aan een film denken, een bizarre Zuid-Afrikaanse film District 9, waar aliens waren geland in Johannesburg (of Kaapstad, daar ergens). In tegenstelling tot alle andere alien films tot nu toe, kwamen ze dit keer niet de aarde overnemen. De aliens waren zwaar vermagerde vluchtelingen! Origineel toch? De mens vond ze maar lastig en vies, en liet ze in een soort ghetto een beetje aanmodderen als derderangs burgers, of 4e, misschien 5e. Uiteindelijk, hoe doet er niet toe, ontstond er een half-mens-half-alien. Die had het best zwaar, want hij ging van 1e rangs burger naar 3e/4e/5e rangs en de film eindigde ook niet direct met een happy ending voor deze ‘man’. Maar ergens voelde je aan: dit is de toekomst.

Onze eerste Homo Plastica zullen waarschijnlijk ook vanuit de 3e rangs burgers komen. Want alle rijken mensen hebben geld voor bio-voedsel en zullen hoge dijken en muren bouwen tegen de gevolgen van klimaatverandering en plastic infiltratie. Misschien bouwen ze wel een grote bubbel over Europa heen waar binnen de lucht continu gefilterd wordt, of ontwikkelen ze maskers en gaat al het eten door een nieuw Philips product: de Ontplastificeerder. De rijke mens hoeft dan dus niet te evolueren om te overleven, zijn levensstandaard wordt alleen nóg schreeuwend duurder. Dat leidt dan weer tot dat er een slechts zeer kleine groep in staat zal zijn zo te leven en een zeer grote groep aan een evolutie experiment wordt blootgesteld: overleven in de plastic soep. Diegenen die evolueren tot plastic-toleranten komen als winnaars uit de bus. (De rest… groot drama). Plastic zou zelfs een catalysator voor de winnaars kunnen zijn, een extra voedingsbron die de rijke Homo Sapiens ontberen. Why not, er zijn ook enzymen die plastic kunnen verteren.

Nouja, en dan is het een kwestie van tijd. De Homo Sapiens functioneerde in een systeem waarbij de armen voor de rijken werkten. Daar heb je een bepaalde schaal voor nodig. Zoveel rijken tegenover zoveel armen. Maar het aantal armen is drastisch afgenomen. Want iedereen die arm was én niet wist te evolueren in de plastic soep, onderging een drama. Blijft over: een handjevol Homo Sapiens, kwetsbaar in de nieuwe natuur en zonder hun systeem van rijkdom en een handjevol Homo Plastica. Zij gedeien met minder moeite in het plastic milieu, ze nemen dus toe in getalen en ze zijn misschien wat geïrriteerd door die voormalig rijke Homo Sapiens.

Even wachten totdat de massa Homo Plasticus groot genoeg is en: revolutie of gewoon domweg het uitsterven van de Homo Sapiens. Net als dat destijds de Neanderthaler een tijdje naast de Homo Sapiens leefde, misschien valt er nog iets te redden door het mixen van een Homo Sapiens met een Homo Plasticus. Maar uiteindelijk wordt Homo Plasticus toch echt de nieuwe norm.

Zoiets, dus…

Posted on

Pam, je haar danst

Wat is dat toch met naar de kapper gaan. Je denkt eigenlijk nauwelijks na over je haar. Je doet het gewoon zoals je het doet. Soms werkt het mee en zit het hartstikke leuk. Soms is het hopeloos en doe je gewoon een vlecht erin en probeer je het te vergeten. Haar speelt maar een kleine bijrol in je leven.

En dan opeens. Opeens out of nowhere MOET je VANDAAG NOG naar de kapper… want zo kan het echt geen dag langer! Terwijl je dus de dag ervoor nergens last van had. En je haar groeit ‘s nachts echt niet opeens 5 cm. Wat is dat toch?

Ik had die ‘acute-kappers-drang’ vorig weekend opeens. Ik wist me te bedwingen door gebrek aan zowel goede kapper als tijd om te gaan. Gisteren zei een vriendin nog tegen me: “wow, wat is je haar lang en het is mooi vol.” Ik blij blij. Er is dus blijkbaar niks mis mee?

Maar nu zie ik in de trein opeens een vrouw met wat eruit ziet als recent geknipt haar, kort tot bob. Het haar beweegt en heeft een duidelijk ‘model’, het is ongeveer mijn kleur en soort en het heeft ‘leven’ en ik denk: SHIT!! Ik mis dát! Ik mis het gevoel van net geknipt haar, van een kapsel met lef, van vernieuwing, ik mis het gevoel van leven… Ik val van mijn stoel van deze ontdekking, maar naar de kapper gaan geeft mij dus het gevoel dat ik leef…

Ik weet niet of dit gelezen wordt door kapperszaken of reclamehuizen. Maar for the record, als je nog inspiratie zoekt voor een goede reclame, you’re welcome.

Maar… nu was ik een boek aan het lezen, over non-violent communication, en dat boek vertelt over dat er altijd een behoefte zit achter gedrag en emotie enzo. En wil je echt ‘impact’ maken, dan focus je je op de behoefte, niet het gedrag. Mijn behoefte is duidelijk: het gevoel dat ik leef. Maar die kan vast op een heleboel manieren vervuld worden. Sterker nog, ik denk dat die behoefte een drijvende kracht is achter de koopziekte. Mensen hebben al die spullen niet nodig, ze willen vernieuwing. Want vernieuwing geeft het gevoel dat je beweegt, dat je leeft. Daar zit de uitdaging met duurzaamheid, want hoe kunnen spullen die 20 jaar mee gaan aan die behoefte voldoen? En misschien is het ook wel dat die ‘vernieuwingsbehoefte’ groter wordt door de relativiteit van andermans vernieuwing. Als iedereen elk seizoen zijn kledingkast vernieuwt, dan zijn jouw kleren opeens een stuk sneller oud. Hoe blijf je je dan toch ‘alive’ voelen?

De hamvraag m.b.t. duurzaam leven en consumeren is wat mij betreft dus iets als: hoe kan je jezelf telkens vernieuwen zonder te veranderen van spullen, althans zonder hun waarde zo goed als te vernietigen. Want volgens mij is vernieuwen een levensdrang, net als voortplanting, dat ontkennen is dus een gegarandeerd recept voor falen.

Even puur naar kleding kijkend: hoe kan je dat blijvend vernieuwen zonder waarde te vernietigen? Ruilen is een optie, binnenste buiten keren (maarja, je hebt maar twee kanten dus daar ben je snel doorheen), verven (maar dan wel met natuurlijke verf), verstellen (korter, langer, nauwer, wijder), versieren, op verschillende manieren dragen en combineren…

Of moeten we de oplossing niet zoeken in consumeren? ‘Hoe kan je mensen meer het gevoel geven dat ze leven?’ Of in kapperstermen: dat je haar danst?

Posted on

Boerenyoghurt met vruchten en de planeet aarde

Een goede vriendin van mij, laten we d’r Sonja noemen, heeft een tijdje een soort thuis-restaurant gehad, alleen voor vrienden. Je kreeg een email met inzicht in wat de pot zou schaffen, je gaf jezelf op, betaalde 2 of 3 euro, at gezellig samen met diegenen die er die avond ook waren en werd dan vriendelijk gevraagd rond 21 uur ongeveer weer te vertrekken. Sonja wilde graag koken, haar vrienden wilden graag eten. Super concept.

Op een avond was er ook toetje: boerenyoghurt met vruchten op de bodem. Ik weet niet of je ze (nog) kent, maar het waren grote emmers met dikke yoghurt en op de bodem een laag rode vruchten. Het was dikke yoghurt dus het mengde niet zomaar. Je kon in principe prima eerste alle yoghurt opeten en pas als je daar doorheen was, de vruchten. Of je kon proberen een schep te nemen van onder naar boven, verticaal steken, zodat je een hap zou hebben met zowel yoghurt als vruchten.

Ik ben een toetjesmens, dus die emmer had ik allang in de gaten en ik zat ook al te broeden op hoe ik die vruchten op de bodem ging bemachtigen. Iemand dacht even iedereen een plezier te doen. Hij pakte een lepel, stak hem tot aan de bodem in de pot en ging flink roeren.

“NEEEE” schreeuwde Sonja uit. Ze was helemaal verbolgen, “hoe kan je dat nou doen!?!?”. Zij was dus iemand die graag de zaken gescheiden hield, yoghurt scheiden van de vruchten. Dit was, zei ze, zodat je beiden kon blijven proeven. Dus dat je op je bordje zowel vruchten als yoghurt had, maar gescheiden. Op die manier kon je met het ene hapje yoghurt proeven, met het andere de rode vruchten. En dus niet continu alleen maar de gemengde roze brei. Weer wat culinairs geleerd.

boerenyoghurt met vruchten – gemengd

Ik denk vaak aan die yoghurt de laatste tijd, maar dan als analogie voor de planeet aarde. Ik zat me laatst weer zorgen te maken om al dat plastic in de oceanen en overal. En dat we daarmee onze ‘natuur’ vernietigen. Ik had een app gevonden die je stimuleert om plastic en andere troep op straat op te ruimen; Litterati. Andermans troep trouwens. Alles wat je opruimt fotografeer je en label je (coca-cola blikje, pakje Marlboro, AH-verpakking van het één of ander, etc.). Door de labels is de organisatie vervolgens in staat om de gerelateerde bedrijven aan te spreken. Bijvoorbeeld omdat hun producten nummer 1 staan op de straattroeplijst. Interessant toch en hoopvol? Maar het is ook deprimerend. Want er komt geen einde aan. Als je eenmaal gaat focussen op de troep, dan zie je het o-v-e-r-a-l. En ik heb dus gewoon niet de tijd, noch een groot genoege vuilniszak bij me, om op mijn fiets onderweg naar werk, elke 20 meter te stoppen om andermans zooi op te ruimen. Ik begrijp dat niet iedereen die app heeft en mee helpt andermans troep op te ruimen. Maar er zijn dus ook ongelooflijk veel mensen die gewoon troep toevoegen! Irriteert me mateloos. Zijn die mensen van de planeet Mars ofzo? Hebben ze een andere planeet waardoor troep maken op deze niet hun probleem is? Hebben ze geen kinderen of kennen ze geen kinderen die nog een planeet nodig hebben voor hun toekomst of willen ze nooit kinderen? Snap ik echt niks van.

Terug naar het plastic ‘probleem’, aangezien ik zo moedeloos word van proberen de boel op te ruimen, cq zaken op te lossen. Hoe zit dat nou precies met plastic?

Plastic is gemaakt van olie. Olie zit diep in de aarde. Althans, het zát diep in de aarde, totdat we het begonnen op te graven. Het is daar gevormd, ooit, miljoenen jaren geleden, zonder dat daar mensen aan te pas kwamen. Als ik het goed begrijp: Dikke lagen dood plankton op de zeebodem, daar overheen een ondoorlatende laag rotsen en klei. Onder hoge druk en met een heleboel tijd verandert het plankton dan in aardolie. Oftewel, plankton is puur natuur… plankton maakt olie… olie maakt plastic ergo plastic is van puur natuur… dus waarom is plastic in het ‘milieu’ dan zo’n probleem?

dying in pink

Als we de yoghurt er weer bij halen… er zijn dus zieltjes die dood gaan als ze olie of plastic binnen krijgen. Vogels, maar ook gewoon mensen als ze niet opletten. Dus die zieltjes hebben een scheiding nodig tussen de olie en de ‘nieuwe natuur’ (de bovenlaag van de aarde) zodat ze alleen ‘natuurlijke’ zaken eten. Vissen en vogels die kunnen niet zo goed onderscheid maken tussen plastic en echt eten. Mensen wel, maar mensen kunnen weer geen onderscheid maken tussen vissen met plastic in de maag en vissen zonder. Sterker nog, de plastic deeltjes zijn ondertussen zo klein, dat ook wij mensen ze niet meer gemakkelijk uit ons eten, onze lucht en ons leven kunnen weren. Met andere woorden, we hebben dus, net als de boerenyoghurt, een lepel diep in die aarde gestoken en zijn gaan roeren. Nu is alles één grote brei aan het worden, terwijl die brei helemaal niet gezond is om in te leven… Althans, dat moet nog uitgezocht worden.

Ik word heel moedeloos van personen die klimaatverandering niet serieus nemen, of die denken in termen van: het komt vanzelf wel goed (zij van mij vast ook). ‘Het klimaat herstelt zichzelf wel’. Ja, ok, vast. Maar weet je wel hoe lang dat duurt?!?! Misschien denken ze dat de impact iets is in de trant van een atoombom. De schade van een atoombom herstelt inderdaad in een decennia of twee? Geen idee drie? Dertig? Hoe lang voordat Tsjernobyl weer bewoonbaar is?

Vooral als de klimaat-ontkenner een hoop geld heeft irriteert ‘ie me mateloos. Wedden dat Donald Trump, als rijke vent, voor de zekerheid, ookal gelooft ‘ie niet in klimaatverandering… wel alvast ergens een bunker ofzo heeft laten bouwen. Zodat IF the shit does hit the fan, hij geen direct probleem heeft.

Een paar maanden terug las ik over de vroege jaren van de aarde. Dit wist ik dus niet, maar in het begin was er geen zuurstof op aarde!! Als wij als mensen een tijdmachine uitvinden en we gaan ‘ff’ een paar miljard jaartjes terug, dan kunnen we daar dus helemaal niet ademen!! De biologie van de mens, zoals ‘ie vandaag de dag is, is dus niet geschikt voor de aarde in al zijn mogelijke hoedanigheden. Die dampkring, die was er in het begin helemaal niet!! Eerst moesten micro-organismen op ieniemienie schaal zuurstof maken voor een heeeeeeele lange tijd, voordat er genoeg zuurstof was om langzaam aan een klein zuurstofdekentje te vormen over de aarde. Ik dacht altijd: ‘wat niet is, kan nog komen. Maar wat is gekomen, kan dus ook gewoon weer gaan!’. Oftewel, met al die troep die we ook de lucht in sturen, CO2, zitten we ook daar de boel te veranderen. We praten telkens over dat er teveel CO2 de lucht in gaat, maar betekent dat niet ook gewoon dat er dus minder zuurstof in de lucht is…?

Dan toch een beetje optimisme. Kunnen we de plastic niet terug stoppen? En dan weer een speciale laag erop? Kunnen we niet een soort grenzen creëren, leefbare zones en onleefbare zones? Bij voorkeur het model aanhouden wat we hadden, onleefbaar onder de grond, leefbaar boven. Net als de boerenyoghurt. Dan moeten we wel even de boel opruimen… alle plastic verzamelen. Het onder hoge druk de grond in pompen. Bij voorkeur op plaatsen waar we de boel eerder leeg hebben gehaald (Slochteren, Saoedie-Arabie, etc.).

Want ik maak me wat zorgen over de evolutie capaciteit van de mens. Zijn wij wel in staat om ons op korte termijn dusdanig te evolueren dat we in staat zijn om in de oliebrei te overleven? Iedereen maar bang voor AI en dat de mens straks half machine is. Misschien moeten we een soort schimmel of bacterie in onszelf cultiveren dat plastic af kan breken… Net als dat je mensen hebt die lactose tolerant zijn. Zouden we binnenkort de Homo Plasticus ontwikkelen?

Posted on

De logistiek van de bamboo-beker

Ok, hoe moet dit?

Ik snap ook wel dat zo’n bamboo beker, die je overal mee naartoe neemt en die je bij de Starbucks vol laat schenken i.p.v. dat ze weer een weggooi beker gebruiken, idioot hipperdepip is. Ik maak mezelf absoluut wijs dat ik hiermee toch maar weer een steentje bijdraag aan het milieu. Het zal eerder baten dan schaden toch? Ja, misschien is het vooral een aflaatbrief, zo’n idioot dure bamboo beker. Zodat ik me minder schuldig voel over het feit dat ik wel met de auto naar die Starbucks ben gereden om met mijn bamboo beker koffie te drinken.

Anyways… er zit nog wel een uitdaginkje in de logistiek van die dingen. Ik ben namelijk chaotisch. Dus als ik spullen te veel beweeg, dan ben ik ze binnen no time kwijt. Ik heb dus een koffiebeker voor in de auto en een koffiebeker voor… op de fiets zeg maar. Die tweede komt nog regelmatig ‘thuis’, waar ie dan afgewassen kan worden. Maar die eerste… Als we dat gaan doen weet ik zeker dat ik binnen no time bij de Starbucks sta zónder beker… want die staat dan thuis op het aanrecht ofzo.

Thuis afwassen is dus geen optie. Aangezien ik koffie drink IN de auto, dus NADAT ik al vertrokken ben bij de Starbucks, is afwassen bij de Starbucks ook geen optie. En in de auto…. Daar heb ik ook geen vaatwasser… Ik weet dus geen handige optie kort na het drinken, om de beker schoon te maken. Gevolg: de beker blijft ongewassen totdat ik weer auto rij en bij de Starbucks ben. Ik vraag dan netjes of de koffie in mijn eigen beker kan en ik vraag “kunt U mijn beker even omspoelen?”. Dat ging een tijdje goed.

Totdat ik vorige week bij de Starbucks was… Ik weet niet hoe lang het geleden was dat ik mijn beker had gebruikt. Maar hij was duidelijk niet gewassen na de laatste keer. Laat ik het kort omschrijven. Ik was laatst in een museum in Utrecht wat een expositie had over schimmels. Nou… mijn beker paste in de collectie. Ik probeerde hem nog zo goed en zo kwaad te legen op de parkeerplaats en liep naar binnen. Gedachte ballonnetjes: “Ze hebben vast kokend water om hem schoon te maken”. “Ze kijken vast niet eerst ín de beker” (wat ik zelf ook niet te veel wilde doen).

Ik vroeg netjes: “kunt u in deze beker… en kunt u hem eerst even goed schoon maken”. Met de nadruk op goed. Haar oren spitsten. Ze gaf aan dat haar enige middel een simpel koud spoel apparaat is… “oh oh” denk ik.. Ze vroeg: “hoe vies is ie dan?”.

“Uh nou”….

“want als er schimmel in zit dan wil ik hem niet gebruiken. Straks wordt u ziek, en dan heb ik het gedaan”

Ik voelde me nu serieus betrapt op mijn… tsja, hoe zullen we het noemen… viezigheid? Ik denk dat ik rood werd en ik stemde in met een gewone weggooi beker. Beschaamd probeerde ik mijn bamboo-beker snel subtiel weg te stoppen in mijn tas. Het duurt eeuwig voordat ik eindelijk mijn koffie kreeg en weg kon van de plek waar ik was betrapt. Ik kreeg mijn koffie, niet alleen in een weggooi beker, nee OOK NOG EENS met een plastic weggooi deksel. CRAP… dubbel mislukt.

Sindsdien staat de beker binnen bij mij. Grondig afgewassen. Maar vergeten in de auto plaatsen. Misschien moet ik naast de beker een fles water meenemen. Om hem tenminste direct na gebruik om te spoelen zodra ik ergens aankom. Ingewikkeld hoor, hip en moeilijkvriendelijk.