Wat is dat toch met naar de kapper gaan. Je denkt eigenlijk nauwelijks na over je haar. Je doet het gewoon zoals je het doet. Soms werkt het mee en zit het hartstikke leuk. Soms is het hopeloos en doe je gewoon een vlecht erin en probeer je het te vergeten. Haar speelt maar een kleine bijrol in je leven.
En dan opeens. Opeens out of nowhere MOET je VANDAAG NOG naar de kapper… want zo kan het echt geen dag langer! Terwijl je dus de dag ervoor nergens last van had. En je haar groeit ‘s nachts echt niet opeens 5 cm. Wat is dat toch?
Ik had die ‘acute-kappers-drang’ vorig weekend opeens. Ik wist me te bedwingen door gebrek aan zowel goede kapper als tijd om te gaan. Gisteren zei een vriendin nog tegen me: “wow, wat is je haar lang en het is mooi vol.” Ik blij blij. Er is dus blijkbaar niks mis mee?
Maar nu zie ik in de trein opeens een vrouw met wat eruit ziet als recent geknipt haar, kort tot bob. Het haar beweegt en heeft een duidelijk ‘model’, het is ongeveer mijn kleur en soort en het heeft ‘leven’ en ik denk: SHIT!! Ik mis dát! Ik mis het gevoel van net geknipt haar, van een kapsel met lef, van vernieuwing, ik mis het gevoel van leven… Ik val van mijn stoel van deze ontdekking, maar naar de kapper gaan geeft mij dus het gevoel dat ik leef…
Ik weet niet of dit gelezen wordt door kapperszaken of reclamehuizen. Maar for the record, als je nog inspiratie zoekt voor een goede reclame, you’re welcome.
Maar… nu was ik een boek aan het lezen, over non-violent communication, en dat boek vertelt over dat er altijd een behoefte zit achter gedrag en emotie enzo. En wil je echt ‘impact’ maken, dan focus je je op de behoefte, niet het gedrag. Mijn behoefte is duidelijk: het gevoel dat ik leef. Maar die kan vast op een heleboel manieren vervuld worden. Sterker nog, ik denk dat die behoefte een drijvende kracht is achter de koopziekte. Mensen hebben al die spullen niet nodig, ze willen vernieuwing. Want vernieuwing geeft het gevoel dat je beweegt, dat je leeft. Daar zit de uitdaging met duurzaamheid, want hoe kunnen spullen die 20 jaar mee gaan aan die behoefte voldoen? En misschien is het ook wel dat die ‘vernieuwingsbehoefte’ groter wordt door de relativiteit van andermans vernieuwing. Als iedereen elk seizoen zijn kledingkast vernieuwt, dan zijn jouw kleren opeens een stuk sneller oud. Hoe blijf je je dan toch ‘alive’ voelen?
De hamvraag m.b.t. duurzaam leven en consumeren is wat mij betreft dus iets als: hoe kan je jezelf telkens vernieuwen zonder te veranderen van spullen, althans zonder hun waarde zo goed als te vernietigen. Want volgens mij is vernieuwen een levensdrang, net als voortplanting, dat ontkennen is dus een gegarandeerd recept voor falen.
Even puur naar kleding kijkend: hoe kan je dat blijvend vernieuwen zonder waarde te vernietigen? Ruilen is een optie, binnenste buiten keren (maarja, je hebt maar twee kanten dus daar ben je snel doorheen), verven (maar dan wel met natuurlijke verf), verstellen (korter, langer, nauwer, wijder), versieren, op verschillende manieren dragen en combineren…
Of moeten we de oplossing niet zoeken in consumeren? ‘Hoe kan je mensen meer het gevoel geven dat ze leven?’ Of in kapperstermen: dat je haar danst?